ein kan også vandre omkring som ein springar i eit sjakkspel og vente på stundi når Lg5 kjem og eg skjønnar kva veg det ber. høyre på madrigalar og syngje med kontratenoren som best eg kan, før barokken gjer meg overflødig. fyre i jøtulen med tømde ølflasker og gamle bindersar, i von om å finne sanning i logane.

viss ikkje kan eg la den sløve sagi grava gjennom skinnet mitt, ta ut eit stykke meg til ho som sit taus og fortærer. eg kan enno ein gong smile nøgd med at hjartet ikkje sit i låret, og håpe at det held seg slik. er eg heldig, forsvinn ho når ho er mett. er eg heldig, knirkar det i døri når ho kjem, så eg høyrer ho.

kvar er du i alt dette; sit du i lyngen med ein plukkar og blå fingrar. spring du nedover eit fortau for å nå ein trikk. dansar du sveitt i blodfersk rus, er du gøymd bak koparraude gardiner i eit hus eg aldri har sett.

med di beste evne kunne du likevel ikkje innsjå det.

i gamle ord sto du bunden og skalla mot veggen, nasen raud og blodig av slaga. eg gjekk innåt og hengde opp eit pledd på spikaren. då eg gjekk sto du framleis der, med små fjon av tova ull i håret. or mange augo som må til for å sjå det, spurde du deg aldri. Kor mange blikk ein laut kaste den same staden for å trengje gjennom bordet, koma under golvet, finn du aldri ut. Som dei før deg spring du som jaga utan rørsle, dansar som rusen utan takt. Hjarteslaga dine knekkjer ribbeina, eitt for eitt, før dei tærer lever og magesekk. Når runden er ferdig, med spreiingi av kraniet ut over golvet, pakkar du deg saman att og tek til på nytt. Du vaklar og dett, men stiller deg opp att innved veggen, tek i mot slaga som kjem.

Men gongen då du fell ventar. Framme i lysingi står han, med skinande sverd og rusten brynje. Svartbroten og med grove andletstrekk. Du fryktar han meir enn alt, og elskar han meir enn livet. Du spring mot han men forsvinn vekk. Du flyktar frå han, men ser augo hans nærme seg. Nyårsdagen er komen, kvar er rakettane.  

Blitzsljoset blendar deg og du skvett bakover. Du er omgjeven av dei du elskar, graset og stjerneskota. Du er heime, vener syng og jenter dansar. I vestlidi ser du palmeblada kvervlast og fara opp mot tempelet. Du ser målet, strammar ryggsekken og legg av stad. Kart finn du der. Skoa tek du av. Ventetid kan koma når ein visnar, då kan ein vente på slutten, lata tempelet koma til seg. No spring du mot den store elvi over marki, rimet ligg sylvaktig og lyser vegen. Du kiker rundt alle svingar om brui snart kjem, men ho er ikkje å sjå. Alle vegar har ei bru, tenkjer du. Sjølv om du har rett i det, veit du ikkje kvar du finn ho, så du er like langt.

Då eg kom att, sto du framleis der, med små striper storkna blod i håret. Du var bøygd innåt veggen, og ribbeina dine var lause. Eg tok dei ut og skapte ei kvinne, nokon til å ta seg av deg, men du stengde ho ute. Resten av natti sto ho utanfor og hamra på glaset, til ho endeleg sokk saman på den frosne plenen. Eg tiltala deg for utruskap mot skapingi og dømde deg til døden, du steina deg. For kvar gong blir du mindre å plukke opp, og du spør deg kor mange augo som må til for å sjå det. Du skjønnar at det er seint, og legg deg, til straumen dreg deg opp og inn i kvervelen att. Palmene utanfor veks og visnar i takt med di eiga rotning. Ekorna i hagen byggjer hus til vinterern og fyller dei med tenner og anna dei fann. Det var faen til torsdag, du seier det høgt, så ingen høyrer det.

eg er uria, den svikne. regnet har kome i dag, og eg blir våtare for kvart skopar som går forbi. lauvet eg elska i går, er raka i dag. pianomusikk suser i hovudet mitt og augo flakkar, svimlar. eg er hades, heimen min er i underverdi. ho heitte medusa, og augo hennar gjorde meg til stein. badet hennar var vatnet eg drukna i, garnet hennar mitt galgetog.vi levde som gladiatorar i guds colosseum, og eg stirer forferda på liket der i sanden. du feirer sigeren på fanget til keisaren din, medan eg lyer til menneske som sparkar stein, den turre raslingi av søvn som møter harde morgonar. min plass er her, mitt ansvar ufråvikeleg. eg sit på min post. fylg meg ned.

og alt ho hadde var ein firegirs sykkel. ho seier kva ho heiter og spør om eg vil sitja. eg gjer det, men bestiller ingenting. utan forvarsel serverer eg ho alt eg tenkjer på over eit rundstykkje med skinke og mozzarella.

ho heitte ariadne, og hendene hennar var varme som sanden ein sommardag. augo hennar var holer eg gøymde meg i, og årene hennar vegen attende til dagen. vi levde som to isbjørnar på eit drivande isflak, utan å tenkje på når det sokk. då vårvarmen kom, fylgde han trådane og fann henne, utan å lata nystet liggje att. Slik vart eg gåande rundt i min eigen labyrint utan å finne vegen ut.

her går eg enno, i bane rundt meg sjølv. eg går alltid dei same stadene, men kvar dag tek eg ein ny veg, i håp om at denne skal leie meg ut av kretas kalde fengsel. at eg ein dag ser det lysglimtet son til daidalos såg, utan at eg sjølv blir brend og fell.